Het verhaal van Martin

Ik heb geen idee wanneer het begonnen is. Ik moet het een tijd lang onbewust ontkend hebben. Ik heb er nooit over nagedacht. En wanneer ik er toch aan dacht probeerde ik het te ontkennen. Incontinentie? Ben je gek! Dat gebeurt alleen bij oudere mannen, en ik ben niet oud.

 

Aan het begin gebruikte ik gewoon toiletpapier in mijn ondergoed. Het waren maar een paar druppels, dus ik kon het onder controle houden tot de volgende keer. Maar na een tijdje ben ik de inlegkruisjes van mijn vrouw gaan gebruiken. Ze bleven zelf plakken en bleven dus goed zitten in mijn ondergoed, maar konden niet echt veel absorberen. En ik maakte me zorgen over de geur. 

 

Door de hele situatie werd ik steeds zelfbewuster en dit ging ten koste van mijn zelfvertrouwen. Ik begon afstand te nemen van mijn vrouw. Ik zorgde ervoor dat we op verschillende tijden naar bed gingen. En intiem met haar zijn was helemaal uit den boze.

 

Ik heb eindelijk de kracht gevonden om het haar te vertellen. En dat heeft alles veranderd. Maar niet op de manier die ik verwachtte. Ik weet niet zeker wat ik had verwacht. Misschien dat ze minder van me zou denken als man, maar ze zei meteen dat ze opgelucht was dat ik geen affaire had! Ha! Kun je je dat voorstellen? Dit heeft ons eigenlijk dichter bij elkaar gebracht. Dat ik iemand had om mee om te praten maakte al het verschil in de wereld.

 

Ze stuurde me naar de dokter, hij onderzocht mij en heeft me getest op prostaatkanker. Negatief. Hij gaf me het advies om lichaamsbeweging en blaastraining te doen en gaf me beschermers die speciaal voor mannen ontworpen zijn. Ik heb er nu een pak van in de kast staan, en ze zijn absoluut comfortabeler dan het maandverband van mijn vrouw. Ik wou dat ik had niet zo lang had gewacht om het mijn vrouw te vertellen, maar beter laat dan nooit. Het was zo'n opluchting om het haar te vertellen. Ik realiseerde me dat ik me nergens voor hoeft te schamen en dat er vele oplossingen zijn voor urineverlies.